Geen geïsoleerd Ik

We leven vaak alsof we afgescheiden zijn. Alsof er een duidelijk “ik” bestaat dat losstaat van de wereld om ons heen. Maar kijk iets dieper, en je ziet dat niets op zichzelf bestaat. De boom ademt wat jij uitademt. De rivier beweegt omdat de regen viel. Je gedachten ontstaan door alles wat je ooit hebt gezien, gehoord, gevoeld. Wat we “ik” noemen, is verweven met alles.

Toch vertelt de wereld ons vaak iets anders. We worden aangemoedigd om individueel te presteren, te onderscheiden, te bewijzen dat we iemand zijn. Maar hoe harder we proberen een “zelf” te vormen, hoe meer we het grotere geheel uit het oog verliezen waaruit dat zelf voortkomt. Het idee van een geïsoleerd ik is een illusie, een schaduw van de werkelijkheid waarin alles continu met elkaar in wisselwerking is.

Wanneer we dit werkelijk beseffen, verschuift er iets. We hoeven niet meer te vechten om een plek te vinden; we hebben die al. We hoeven niet meer te scheiden, te vergelijken, te concurreren; we behoren al tot hetzelfde veld van leven. Zoals licht zich niet losmaakt van de zon, zo kan de mens zich niet losmaken van het geheel waarvan hij deel is. Alles wat we doen, creëren, voelen, het resoneert verder dan ons eigen leven.

Bij Rootmedia leeft dat besef in elk beeld, elk verhaal. Creatie is nooit iets wat uit één persoon komt, maar een samenspel. Tussen maker en onderwerp, tussen gevoel en vorm, tussen het zichtbare en het onzichtbare. Wanneer we creëren vanuit verbinding, ontstaat iets dat groter is dan onszelf, iets dat herinnert aan de eenheid waar we deel van zijn.

Misschien ligt daar de uitnodiging van deze tijd: om het idee van afgescheidenheid los te laten. Om weer te zien dat alles leeft in relatie tot alles. Dat we niet tegenover de wereld staan, maar er middenin bewegen, als golven van dezelfde zee. Vanuit dat besef krijgt alles betekenis, wat we maken, hoe we werken, hoe we leven. Niet als losse individuen, maar als één geheel dat zich herinnert: niets is apart, alles is één.